gallego

Acomodou a equipaxe e estendeu con esmero o frac encima da cama. Quitoulle a funda á arpa e repasouna coidadosamente como sempre facía. Tranquilizábao ese rito metódico antes de cada concerto. Aínda faltaban catro horas antes de que o viñese recoller o taxi que o levaría ao teatro. Normalmente aproveitaba para botar unha sesta pero hoxe durmira no avión e sentíase descansado. Era a primeira vez que viña á cidade e, aproveitando que agora non chovía, decidiu dar unha volta de recoñecemento. Saíu do hotel e camiñou sen rumbo polos arredores. Xa estaba anoitecendo. Viu unha tenda de instrumentos musicais e pensou en súa nai. Ela dicíalle que tiña un radar especial para detectalas. Por outra parte tampouco era tan raro, porque os membros da orquestra adoitaban aloxarse en hoteis cerca de teatros e auditorios onde abundaban este tipo de tendas. Refreou o instinto de entrar e contentouse con deterse ante o escaparate. Reparou na muller que estaba lendo un cartel pegado na vitrina. O corazón deulle un brinco que o deixou sen respiración. Os recordos aínda o asaltaban a traizón cando o atopaban coa garda baixa. Pechou os ollos durante un instante, intentando sacar da cabeza a alucinación, e cando os abriu de novo ela seguía alí. Púxose ao par da muller e mirouna de esguello, mentres rogaba polo baixo que non fose verdade. Observou con atención a cara que se reflectía no cristal, tentando unha refutación. Ante a evidencia, murmurou sen alento: —Irina? A muller volveuse como se a picase un aguillón e quedou co xesto suspendido no aire. Ambos estiveron uns segundos eternos paralizados, ata que ela articulou con dificultade: —Petkov! Estaba lívida. Tremíalle a boca, nun esbozo de sorriso que acabou conxelado en ricto. Fíxolle un xesto cara ao cartel e musitou: —Xustamente, pensaba en ti. El fixouse entón no letreiro da vitrina. Anunciaba o concerto, esa noite, da Orquestra Sinfónica. Arpa solista Petkov Krasimir. Demorouse algo máis do necesario mirándoo, nun intento inútil de serenarse. —Isto si que non o podía imaxinar. Vives aquí? —Xa ves. —Canto tempo hai que…? —Déixao estar!, contestou ela, de repente arisca. Que máis ten! —Podemos tomar un café? Tes tempo? Ela consultou o reloxo e dubidou. Mirou ao redor e el tivo a impresión de que ía saír correndo. —Supoño que non o poderemos evitar —dixo cun xesto resignado. Irina deu media volta e comezou a camiñar con paso decidido, sen dar opción para a conversa. Ao chegar ante un café empuxou a porta e entrou sen mirar atrás. Petkov seguiuna sen protestar. Atordado. —Pensaba irte ver esta noite. Pero os camiños do azar son inescrutables —riu mentres se sentaban. Recuperara certa seguridade, adoptando un ton mordaz que non o enganou nin por un momento. Baixo a sorna, cada palabra súa soaba coma unha coitelada de amargura. Petkov intentaba entrever na muller sofisticada que tiña diante, algo da Irina do pasado, vestida cun xersei informe e o pelo recollido nunha coleta. Interpretando a dúo a Sarabanda de Haendel, a súa peza preferida. Cando camiñaba tras dela fixárase no elegante que vestía, empolicada nunhas botas de tacóns vertixinosos que non casaban co seu recordo. Agora reparou nos seus beizos pintados de vermello escuro, perfectamente conxuntados cunhas unllas afiadas, de manicura perfecta, que lle fixeron pensar nas pinzas dunha centola. Como terían rido antes daquel detalle! Ela notou a mirada sobre as súas mans e retirounas da mesa. —Xa non toco, sabes? Seguían sen necesitar as palabras. El evocou as súas mans de antes. Sobre a arpa. Sobre o seu corpo. A felicidade baixo os seus dedos sen manicura. Sentiu un belisco de nostalxia ao recordar as súas discusións eternas sobre o que chegarían a ser na vida, as súas risas tolas por calquera motivo. —Hai moito que non volves por aló? –preguntou ela, enlazando unha vez máis cos seus pensamentos. —Máis dun ano. Púidome a morriña e comprei unha casa, que sempre está pechada. A que vou volver? E ti? —Hai anos que non vou. Tomaron os cafés en silencio. Incómodos. El non ousaba forzar demasiado o muro tras o que ela se parapetaba. —Como é que deixaches a música? —Non se lle debe levar a contraria ao destino —respondeu. A súa mirada áspera impediulle seguir preguntando. —Pois eu, xa ves, sigo na mesma. —Seino perfectamente. Convertícheste nunha celebridade. Soou un móbil. Irina remexeu no bolso con desasosego. —Ola. Si, son eu —... —No sitio de sempre. En media hora. Si. Levantouse axitada. —Téñome que ir. Síntoo. Dirixiuse apresurada cara á porta. Antes de marchar xirouse cos ollos alagados de bágoas e pousoulle unha man no brazo, cunha inesperada dozura. —Non te atormentes. O pasado non se pode destecer... Teño que irme. Deu media volta e botou a andar con présa. —Tocarei para ti esta noite —berrou el, desolado. Pero Irina seguiu camiñando sen volverse e el dubidou se o escoitara. A punto de desaparecer na escuridade, ela estendeu un brazo cara atrás e fíxolle un aceno, abrindo e pechando a man. O lóstrego vermello das pinzas de centola fendeulle o peito.

francés

Il rangea les bagages et étala soigneusement le frac sur le lit. Il retira l'étui de la harpe et l'examina soigneusement comme il le faisait toujours. Il était rassuré par ce rite méthodique avant chaque concert. Il fallut encore quatre heures avant que le taxi qui devait l'emmener au théâtre vienne le chercher. Il en profitait habituellement pour faire une sieste mais aujourd'hui il avait dormi dans l'avion et se sentait reposé. C'était la première fois qu'il venait en ville et, profitant du fait qu'il ne pleuvait plus, il décida de jeter un coup d'œil autour de lui. Il a quitté l’hôtel et s’est promené sans but dans les environs. Il faisait déjà nuit. Il a vu un magasin d'instruments de musique et a pensé à sa mère. Elle lui a dit qu'elle disposait d'un radar spécial pour les détecter. D'un autre côté, ce n'était pas non plus si inhabituel, car les membres de l'orchestre logeaient dans des hôtels à proximité des théâtres et des auditoriums où ce type de magasin abondait. Il réprima l'envie d'entrer et se contenta de s'arrêter devant la vitrine. Il aperçut la femme qui lisait une affiche collée dans la vitrine. Son cœur manqua un battement qui le laissa essoufflé. Les souvenirs l'assaillirent encore perfidement lorsqu'ils le trouvèrent avec sa garde baissée. Il ferma les yeux un moment, essayant de chasser l'hallucination de sa tête, et quand il les rouvrit, elle était toujours là. Il se tenait à côté de la femme et la regardait de travers, priant doucement pour que ce ne soit pas vrai.Il regarda attentivement le visage reflété dans le verre, tentant de réfuter. Lors de la preuve, il marmonna à bout de souffle : - Irina ? La femme se tourna comme si elle avait été piquée par un dard et resta debout, le geste suspendu dans les airs. Tous deux restèrent paralysés pendant quelques secondes éternelles, jusqu'à ce qu'elle articule avec difficulté : - Petkov ! Elle était furieuse. Sa bouche tremblait, dans l'esquisse d'un sourire qui finit par se figer en sourire. Il montra le panneau et murmura : - Exactement, je pensais à toi. Il s'est ensuite fixé sur l'enseigne dans la vitrine. Il annonça le concert, ce soir-là, de l'Orchestre Symphonique. Le soliste de harpe Petkov Krasimir. Elle s'attarda un peu plus longtemps que nécessaire à le regarder, dans une vaine tentative de se calmer. - Oui, je ne pouvais pas l'imaginer. vivez-vous ici - Tu vois - Combien de temps faut-il pour... ? "Laisse ça tranquille!", répondit-elle, soudain en colère. Qu'y a-t-il d'autre! - On peut prendre un café ? as-tu du temps Elle regarda sa montre et hésita. Il regarda autour de lui et il eut l'impression qu'il allait s'enfuir. "Je suppose que nous n'y pouvons rien", dit-il avec un geste résigné. Irina s'est retournée et a commencé à marcher d'un pas déterminé, ne laissant pas la possibilité de discuter. Arrivé dans un café, il poussa la porte et entra sans se retourner. Petkov la suivit sans protester. étourdi— Je pensais aller te voir ce soir. Mais les voies du hasard sont impénétrables », rit-il alors qu'ils s'asseyaient. Il avait repris un peu d'assurance, adoptant un ton cinglant qui ne le trompa pas un instant. Sous son ricanement, chacun de ses mots sonnait comme une pointe d’amertume. Petkov essayait d'apercevoir devant lui la femme sophistiquée, un peu l'Irina du passé, vêtue d'un pull informe et les cheveux en queue de cochon. Interprétant le duo de la Sarabande de Haendel, sa pièce préférée. Lorsqu'il marchait derrière elle, il remarqua avec quelle élégance elle était habillée, enveloppée dans des bottes à talons vertigineux qui ne correspondaient pas à ses souvenirs. Il remarqua maintenant ses lèvres peintes en rouge foncé, parfaitement assorties à des ongles pointus, parfaitement manucurés, qui lui faisaient penser aux pinces d'une araignée. Comme ils auraient ri devant ce détail ! Elle remarqua le regard sur ses mains et les retira de la table. - Je ne joue plus, tu sais ? Ils n'avaient toujours pas besoin des mots. Il a invoqué ses mains d'avant. A propos de la harpe Sur ton corps Le bonheur sous les doigts sans manucure. Il ressentit un pincement à la nostalgie en se souvenant de leurs éternelles discussions sur ce qu'ils allaient devenir dans la vie, de leurs rires fous pour une raison quelconque. "Ça fait longtemps que tu n'y es pas retourné ?" - demanda-t-elle, se connectant à nouveau à ses pensées. - Plus d'un an.J'ai surmonté le mal du pays et j'ai acheté une maison qui est toujours fermée. Vers quoi vais-je revenir ? et toi - Je n'y suis pas allé depuis des années. Ils burent leur café en silence. inconfortable Il n'osait pas appuyer trop fort sur le mur derrière lequel elle se parapetait. —Pourquoi as-tu quitté la musique ? "Vous ne devriez pas être contre le destin", répondit-il. Son regard dur l'empêchait d'en demander davantage. - Eh bien, tu vois, je suis toujours au même endroit. - Je le sais parfaitement. Vous êtes devenu une célébrité. Un téléphone portable sonna. Irina fouilla dans son sac avec inquiétude. - Bonjour. Oui c'est moi -... -À l'endroit habituel. Dans une demi-heure Oui Elle s'est levée agitée. - Je dois y aller. Je suis désolé Elle se précipita vers la porte. Avant de partir, elle se tourna les yeux pleins de larmes et posa une main sur son bras, avec une douceur inattendue. - Ne te tourmente pas. Le passé ne peut pas être défait... Je dois y aller. Il s'est retourné et s'est dépêché. "Je jouerai pour toi ce soir", cria-t-il, abattu. Mais Irina continuait de marcher sans se retourner et il doutait qu'elle l'ait entendu. Sur le point de disparaître dans l'obscurité, elle tendit la main et fit signe, ouvrant et fermant sa main. L'éclair rouge provenant des pinces de l'araignée lui déchira la poitrine.

Traductor.com.ar | ¿Cómo utilizo la traducción de texto gallego-francés?

Asegúrese de cumplir con las reglas de redacción y el idioma de los textos que traducirá. Una de las cosas importantes que los usuarios deben tener en cuenta cuando usan el sistema de diccionario Traductor.com.ar es que las palabras y textos utilizados al traducir se guardan en la base de datos y se comparten con otros usuarios en el contenido del sitio web. Por esta razón, le pedimos que preste atención a este tema en el proceso de traducción. Si no desea que sus traducciones se publiquen en el contenido del sitio web, póngase en contacto con →"Contacto" por correo electrónico. Tan pronto como los textos relevantes serán eliminados del contenido del sitio web.


Política de Privacidad

Los proveedores, incluido Google, utilizan cookies para mostrar anuncios relevantes ateniéndose las visitas anteriores de un usuario a su sitio web o a otros sitios web. El uso de cookies de publicidad permite a Google y a sus socios mostrar anuncios basados en las visitas realizadas por los usuarios a sus sitios web o a otros sitios web de Internet. Los usuarios pueden inhabilitar la publicidad personalizada. Para ello, deberán acceder a Preferencias de anuncios. (También puede explicarles que, si no desean que otros proveedores utilicen las cookies para la publicidad personalizada, deberán acceder a www.aboutads.info.)

Traductor.com.ar
Cambiar pais

La forma más fácil y práctica de traducir texto en línea es con traductor gallego francés. Copyright © 2018-2022 | Traductor.com.ar