gallego

Caridad Cando Caridad puxo pé en terra no país de seu pai, véuselle encima un mar de sentimentos incontrolables que abarcaban un século enteiro da historia familiar. Non viña preparada para esas emocións e, cando se decatou, caíanlle as bágoas sen podelas coutar. Dirixiuse á que fora a súa veciña de asento no avión, nun intento de xustificación. —Ai! Pero que me está pasando? Nin que eu fose unha sentimental. Foi inútil. A súa compañeira e a maioría dos participantes na viaxe estaban coma ela, saloucando sen control. —Pois si que estamos ben. Vaia guaguancó! Apuntárase nun programa social, dirixido a descendentes de galegos, para coñecer a terra dos seus antepasados. O seu traballo de moitos anos en Ediciones Cubanas permitíralle viaxar en épocas nas que non era doado saír ao estranxeiro, pero nunca lle cadrara de vir a Galicia. O que menos lle gustaba do programa era que todos eran vellos. Pero era unha ocasión única de viaxar barato e de que se ocupasen dela durante un mes. Ese era o motivo principal. E xa que viña, podería coñecer á súa prima Matilde, coa que retomara o contacto ultimamente. E tamén, quizabes, podería ver a Pancho. Aínda non se explicaba ben a arroutada que lle dera de avisalo da súa chegada. Intentou albiscar algunha cara coñecida entre a marea de xente histérica. Imposible. Choraban os que chegaban e choraban os que esperaban. Un caos. Foi avanzando, aferrada á súa maleta, tratando de atopar un lugar máis tranquilo, ata que tropezou coa única persoa impasible entre todo aquel balbordo. —Matilde! Recoñeceuna de inmediato polas fotos que intercambiaran. Estaba moito máis vella do que esperaba. Para non desentoar co ambiente, Caridad botouse nos seus brazos como se correse perigo de morrer afogada. Notou como se crispaba baixo a súa aperta e arrepentiuse enseguida da súa vehemencia. Xa era tarde. Os ósos descarnados do corpo esquivo recordáronlle os dunha ave desplumada. Mantivo o abrazo algo máis do tempo necesario porque se quedara sen palabras e non sabía que lle dicir. —A viaxe, ben, ou? —afirmou máis que preguntou Matilde, concluíndo as efusións. —Si, si, moi ben. Todo perfecto. Parece que agora se nos desbordaron algo as emocións. Súa prima deu un paso atrás e fixo un xesto coa cabeza cara a un home prudentemente situado fóra do bulicio. Caridad seguiu a súa mirada. Alí estaba un vello alto, encurvado, cunha longa coroa de pelo escaso e unha americana azul mariño á que lle sobraban dúas tallas. Levaba un sonotone rosado incrustado nunha orella da que saía un guecho de pelos moi cómico. Tiña a cara chea de manchas marróns e uns ollos riseiros que... —Pancho!! berrou espavorecida. Para disimular a súa sorpresa deulle unha aperta calorosa que esta vez foi recibida co mesmo entusiasmo. —Non estaba segura de verte aquí. Por iso non te recoñecín á primeira —desculpouse. —Ava! Sempre tan... Véxote... estupenda. Ela fixo coma se non oíse e puxo cara de póker. Ava! Así era como el a chamaba cando eran mozos e lle dicía que era igualiña a Ava Gardner. Coñecéranse no Centro Galego da Habana, cando ambos eran moi novos. Presentárallo seu pai, que o coñecía porque ambos proviñan mesma vila e ao principio non lle causara moita impresión. Unha tarde atopouno esperando por ela, á saída do seu traballo, nos Almacenes El Encanto. Levaba unha flor-bolboreta medio escondida baixo un periódico e ese detalle de delicadeza enmascarada foi suficiente para que o empezase a mirar doutro xeito. Estiveran moi namorados. Ela polo menos estivérao, e mesmo falaran de casar. Despois, el marchara e as súas vidas cambiaran de rumbo. De repente Caridad sentiuse moi triste, moi cansada, preguntándose que viñera facer a este país. Aqueles dous vellos eran da súa idade e se eles estaban así de decrépitos, sospeitaba que os demais a verían tamén dun xeito semellante. Aínda que por dentro ela non o notaba. Parecía que fora antonte cando bailaba con Pancho no Malecón, facendo proxectos de futuro para cando el regresase, despois de viaxar a España. Porén, a vida seguira outros camiños e nin el volvera a Cuba nin ela intentara seguilo. Iso fora medio século antes. Mirou de novo a Pancho e escapóuselle un sorriso algo perverso. Á vista estaba que o paso do tempo se encargara de axustar as contas. Non sentía nin un chisco de rancor. Só cinza. Cantaruxou por dentro “sólo ceniza hallarás de todo lo que fue mi amor...” A Matilde nunca a coñecera en persoa ata hoxe. Era súa prima por parte do pai e cando eran novas mandáballes unhas cartas cheas de morriña, poñéndolle voz a súa avoa, que non sabía escribir. Por iso lle tivera sempre un cariño especial. Durante moitos anos perderan o contacto, ata que Caridad retomara a correspondencia, sen moitas esperanzas de ter resposta. Pero un mes máis tarde chegáralle a contestación e desde entón escribíanse regularmente. Por Matilde tamén volvera saber de Pancho. E agora aquí estaban os tres, sen ter nada que se dicir. —Dádesvos conta de que é a primeira vez que estamos os tres xuntos? —Vas vir comigo para a casa ou vas para o hotel con todos os demais? —preguntou secamente Matilde. —A min encantaríame quedarme na casa da abuelita. Ai! Se ela puidese vernos. Que alegría! —Pois andando! que temos que coller un taxi. Emprenderon a marcha cara á saída. Pancho adiantouse e colleu a maleta.

francés

Charité Lorsque Caridad a posé le pied dans le pays de son père, elle a été confrontée à une mer de sentiments incontrôlables qui ont traversé tout un siècle d'histoire familiale. Elle n'était pas préparée à ces émotions et, lorsqu'elle s'en rendit compte, les larmes coulèrent de manière incontrôlable. Il s'est tourné vers celui qui avait été son voisin de siège dans l'avion, pour tenter de se justifier. - Oh! Mais que m'arrive-t-il ? Non pas que j'étais sentimental. C'était inutile. Son compagnon et la plupart des participants au voyage étaient comme elle, sanglotant de manière incontrôlable. - Oui, nous allons bien. Allez guaguancó ! Inscrivez-vous à un programme social destiné aux descendants des Galiciens, pour découvrir la terre de leurs ancêtres. Ses nombreuses années de travail aux Ediciones Cubanas lui avaient permis de voyager à une époque où il n'était pas facile de partir à l'étranger, mais il n'avait jamais pu venir en Galice. Ce qu'il aimait le moins dans la série, c'était que tout le monde était vieux. Mais c’était une occasion unique de voyager à moindre coût et d’être pris en charge pendant un mois. C'était la raison principale. Et puisqu'il venait, il pourrait rencontrer sa cousine Matilde, avec qui il avait récemment repris contact. Et aussi, peut-être, je pourrais voir Pancho. On ne lui expliquait toujours pas comment elle l'avait prévenu de son arrivée.Il essaya d'apercevoir quelque visage familier parmi la marée des hystériques. impossible Ceux qui sont arrivés ont pleuré et ceux qui ont attendu ont pleuré. Un chaos Elle s'avança, s'accrochant à sa valise, essayant de trouver un endroit plus calme, jusqu'à ce qu'elle tombe sur la seule personne impassible dans toute cette agitation. - Mathilde ! Il l'a immédiatement reconnue grâce aux photos qu'ils avaient échangées. Elle était beaucoup plus âgée que ce à quoi je m'attendais. Pour ne pas être en désaccord avec l'environnement, Caridad s'est jetée dans ses bras comme si elle risquait de se noyer. Il la sentit tressaillir sous son emprise et regretta immédiatement sa véhémence. Il était déjà tard. Les os charnus de ce corps insaisissable lui rappelaient ceux d'un oiseau plumé. Il tint l'étreinte un peu plus longtemps que nécessaire car il était sans voix et ne savait pas quoi dire. - Le voyage, non ? Matilde en dit plus qu'elle ne demanda, concluant ses effusions. - Oui, oui, très bien. Tout est parfait. Il semble que maintenant nos émotions aient un peu débordé. Son cousin recula d'un pas et fit un signe de tête à un homme prudemment placé en dehors de l'agitation. Caridad suivit son regard. Il y avait un vieil homme grand et voûté avec une longue couronne de cheveux clairsemés et une veste bleu marine deux tailles trop grande.Elle portait un sonotone rose incrusté dans une oreille d'où sortait une touffe de cheveux très comique. Son visage était plein de taches brunes et d'yeux rieurs qui... "Pancho !! elle a crié de terreur. Pour cacher sa surprise, il lui fit un câlin chaleureux qui cette fois fut reçu avec le même enthousiasme. — Je n'étais pas sûr de te voir ici. C'est pourquoi je ne t'ai pas reconnu au début - il s'est excusé. - Ava ! C'est toujours ainsi... je te vois... super. Elle fit semblant de ne pas entendre et fit un visage impassible. Ava ! C'est ainsi qu'il l'appelait quand ils étaient jeunes et lui disait qu'elle ressemblait à Ava Gardner. Ils se sont rencontrés au Centre Galicien de La Havane, quand ils étaient tous les deux très jeunes. Il lui avait été présenté par son père, qui le connaissait parce qu'ils venaient tous deux de la même ville et, au début, il ne l'avait pas beaucoup impressionné. Un après-midi, elle le trouva qui l'attendait, après avoir quitté son travail, à Almacenes El Encanto. Il portait une fleur-papillon à moitié cachée sous un journal et ce détail de délicatesse masquée suffisait à le faire commencer à le regarder différemment. Ils étaient très amoureux. Au moins, elle l'avait été, et ils avaient même parlé de se marier. Puis il est parti et leur vie a changé de cap. Caridad se sentit soudain très triste, très fatiguée, se demandant ce qu'elle était venue faire dans ce pays.Ces deux vieillards avaient son âge et s'ils étaient à ce point décrépits, elle se doutait que les autres la verraient de la même manière également. Même si à l’intérieur, elle ne l’a pas remarqué. C'était comme hier lorsqu'elle dansait avec Pancho sur le Malecón, faisant des projets pour l'avenir à son retour, après un voyage en Espagne. Cependant, la vie avait suivi d'autres chemins et ni lui n'était retourné à Cuba ni elle n'avait essayé de le suivre. C'était un demi-siècle auparavant. Il regarda de nouveau Pancho et un sourire un peu pervers lui échappa. Il était évident que le temps avait réglé les comptes. Il n’éprouvait pas la moindre once de ressentiment. seulement des cendres Il scandait à l'intérieur "tu ne trouveras que des cendres de tout ce qui fut mon amour..." Matilde ne l'avait jamais rencontrée en personne jusqu'à aujourd'hui. Elle était sa cousine du côté paternel et quand ils étaient jeunes, il leur envoyait des lettres pleines de nostalgie, donnant la parole à sa grand-mère, qui ne savait pas écrire. C'est pourquoi j'ai toujours eu une affection particulière pour lui. Pendant de nombreuses années, ils avaient perdu contact, jusqu'à ce que Caridad reprenne sa correspondance, sans grand espoir de réponse. Mais un mois plus tard, il avait reçu une réponse et depuis, ils s'écrivaient régulièrement. Grâce à Matilde, il avait également entendu parler de nouveau de Pancho. Et maintenant, ils étaient là tous les trois, n'ayant rien à dire.— Tu te rends compte que c'est la première fois que nous sommes tous les trois ensemble ? — Tu rentres à la maison avec moi ou tu vas à l'hôtel avec tout le monde ? » demanda sèchement Matilde. — J'adorerais rester chez grand-mère. Oh! Si seulement elle pouvait nous voir. Quelle joie ! - Eh bien, marche ! que nous devons prendre un taxi. Ils commencèrent la marche vers la sortie. Pancho s'avança et prit la valise.

Traductor.com.ar | ¿Cómo utilizo la traducción de texto gallego-francés?

Asegúrese de cumplir con las reglas de redacción y el idioma de los textos que traducirá. Una de las cosas importantes que los usuarios deben tener en cuenta cuando usan el sistema de diccionario Traductor.com.ar es que las palabras y textos utilizados al traducir se guardan en la base de datos y se comparten con otros usuarios en el contenido del sitio web. Por esta razón, le pedimos que preste atención a este tema en el proceso de traducción. Si no desea que sus traducciones se publiquen en el contenido del sitio web, póngase en contacto con →"Contacto" por correo electrónico. Tan pronto como los textos relevantes serán eliminados del contenido del sitio web.


Política de Privacidad

Los proveedores, incluido Google, utilizan cookies para mostrar anuncios relevantes ateniéndose las visitas anteriores de un usuario a su sitio web o a otros sitios web. El uso de cookies de publicidad permite a Google y a sus socios mostrar anuncios basados en las visitas realizadas por los usuarios a sus sitios web o a otros sitios web de Internet. Los usuarios pueden inhabilitar la publicidad personalizada. Para ello, deberán acceder a Preferencias de anuncios. (También puede explicarles que, si no desean que otros proveedores utilicen las cookies para la publicidad personalizada, deberán acceder a www.aboutads.info.)

Traductor.com.ar
Cambiar pais

La forma más fácil y práctica de traducir texto en línea es con traductor gallego francés. Copyright © 2018-2022 | Traductor.com.ar