gallego

Matilde Tivo que lle chamar a atención ao taxista varias veces, de camiño ao aeroporto. Primeiro, para que apagase a radio. Non estaba disposta a aturar os debates de catro indocumentados, opinando sen fundamento sobre todo canto acontecía no mundo. Despois, para que baixase o aire acondicionado. Dentro do coche a temperatura non era moito máis alta que en Siberia no mes de xaneiro. E por fin, porque pretendía deixala lonxe da entrada de chegadas internacionais. Saír da casa convertíase cada día nunha batalla contra a adversidade. Sabía que a súa esperanza de topar con alguén educado, que fose cortés cunha señora coma ela, era inútil. Consultou o panel de horarios e comprobou que faltaba media hora para a chegada do avión procedente de Cuba. Estaba cansa e non había un triste asento en toda a redonda. Era visto! Plantouse no medio do hall, erguida nun reproche permanente. Así, todo o mundo podería ver ben o que tiña que soportar unha persoa maior nun medio hostil. Levaba alí dez minutos cando apareceu Pancho. —Ola Matilde, pensei que non daba chegado a tempo. Como estás? —Como hei de estar? Esperando. —Queres que vaiamos tomar algo, en canto non chega o avión? —preguntou el. —Non. Eu quedo aquí. Afloroulle de repente toda a rabia acumulada ano tras ano contra aquel vello presumido. Seguramente que se fose ela a que chegase, el non acudiría tan lixeiro. Pero en canto o avisou de que viña Caridad, alí estaba disfrazado de galán, pensando seguramente que todas as mulleres aínda devecían por el. Ela sabía que entre Pancho e Caridad houbera algunha aventura cando el estaba na Habana, mentres que aquí o esperaba Celia, a súa moza de toda a vida, coa que acabaría casando máis tarde. Non sabía moitos detalles da relación habanera, e por suposto que ela non llo contara a ninguén, pero sempre desaprobara tantas mentiras e medias verdades por parte de Pancho. A Matilde custáballe admitir que por aqueles anos ela tamén andaba namorada del. Certo é que todas as mozas do seu tempo andaban namoradas de Pancho. Era tan guapo, viña tan elegante de Cuba e bailaba tan ben! Ultimamente, desde que Pancho quedara viúvo, víanse de vez en cando nos enterros ou no fogar dos xubilados. El seguíaas sacando a bailar a todas. A todas, menos a ela. Claro que nin arrastrada aceptaría bailar con el! Cando era nova, tiña un soño recorrente. Sen saber por que, atopábase no medio do mar, debaténdose entre ondas furiosas, e cando estaba a punto de afogar, divisaba ao lonxe unha praia tranquila, de area anacarada e palmeiras ondeantes. Deixábase arrastrar ata a orela, a punto de desfalecer. Entón aparecía Pancho, vestido cunha guayabera coma cando viñera ás festas do San Ramón, e collíaa pola man para sacala da auga e conducila cara á sombra do palmeiral. Matilde acubillábase nos seus brazos e deixábase acariciar docemente, ata que se decataba de que estaba completamente espida, indefensa ante a súa mirada luxuriosa Espertaba estarrecida, sentindo o ardor das mans de Pancho no seu corpo, e censuraba o soño no máis profundo do seu maxín, para recobrar decontado o seu papel de muller brava. Eran fantasías do seu subconsciente, das que ela non se ía considerar responsable. Aínda hoxe lle daban arrepíos de vergonza, só de recordalo. Perdida nos seus pensamentos non se decatou de que estaban anunciando a chegada do voo. Pasou media hora máis ata que asomaron os primeiros viaxeiros. Formouse un rebumbio incrible ao redor da porta de saída. Os que chegaban lanzábanse atordados nos brazos dos que esperaban e xurdían prantos e lamentos. Vaia espectáculo! Poderíanse esforzar por manter un pouco de decoro. Ao parecer, os habaneiros de antes chegaban agora algo abaneados. Como cambiara o conto! Ás veces non había como deixar pasar o tempo para que as cousas volvesen ao rego. Todos os irmáns de Matilde tamén emigraran cando eran novos. A ela non lle preguntaran a súa opinión, dérase por feito que a irmá pequena tiña que quedar na casa para facerse cargo dos pais e dos avós. A amargura anoáraselle no peito e non perdía ocasión de deixala entrever. No fondo, ben sabía que fora unha escravitude que se impuxera a si mesma, sen que ninguén llo pedise, e que o seu cárcere acabara por se transformar nun refuxio no que se resgardaba do mundo. E agora aparecía Caridad. Aí estaba! Moi lustrosa non viña. Avanzaba algo despistada, tirando pola maleta, ata que a localizou. Entón sucedeu algo inesperado que non lle permitiu reaccionar. Botóuselle enriba chorando, de modo que case caen as dúas ao chan. Despois, estrullouna nunha aperta interminable. Cando por fin se puido separar, fíxolle un xesto cara a onde estaba Pancho, que quedara estaquilado nunha esquina e nin sequera se achegaba. Caridad permaneceu desconcertada durante un momento ata que o recoñeceu. E aló foi de novo coa pantomima. Botóuselle ao pescozo con ben pouco recato. E el encantado, xaora. Despois quedaron un intre sen saber que dicir, ata que Matilde preguntou: —Vas vir comigo para a casa ou vas para o hotel con todos os demais? —A min encantaríame quedarme na casa da abuelita. Matilde deu media volta e foi rosmando cara á saída: “A esta o que lle encantaría non é quedarse na casa da avoa, é quedarse coa casa da avoa. Non nos enganemos. Durante todo o tempo que a houbo que coidar, non había tanto interese pola abuelita”. Pancho adiantouse e agarrou a maleta. —Menos mal que ten rodas, pensou Matilde con saña, senón nin a move.

francés

Mathilde Il a dû attirer l'attention du chauffeur de taxi à plusieurs reprises, sur le chemin de l'aéroport. D’abord, qu’il éteigne la radio. Elle n’était pas disposée à arrêter les débats de quatre opinions non documentées et sans fondement sur tout ce qui se passait dans le monde. Ensuite, baisser la climatisation. À l’intérieur de la voiture, la température n’était pas beaucoup plus élevée qu’en Sibérie en janvier. Et enfin parce qu'il comptait le laisser à l'écart de l'entrée des arrivées internationales. Quitter la maison est devenu chaque jour une bataille contre l’adversité. Il savait que son espoir de rencontrer quelqu'un de poli, qui serait courtois envers une dame comme elle, était vain. Il vérifia le tableau des horaires et vit qu'il restait une demi-heure avant l'arrivée de l'avion en provenance de Cuba. Elle était fatiguée et il n'y avait pas de siège triste autour. C'était vu ! Elle se tenait au milieu de la salle, debout dans un reproche permanent. Ainsi, chacun pouvait bien voir ce qu’une personne âgée devait endurer dans un environnement hostile. Il était là depuis dix minutes lorsque Pancho apparut. — Bonjour Matilde, je pensais que tu n'étais pas arrivée à l'heure. Comment vas-tu? - Comment devrais-je être ? en attendant — Tu veux qu'on aille manger quelque chose, dès que l'avion n'arrive pas ? Il a demandé. - Non. Je reste ici Toute la colère qu’il avait accumulée année après année contre ce vieil homme vaniteux refait soudain surface en lui.Sûrement que si c'était elle qui venait, il ne viendrait pas aussi légèrement. Mais dès qu'il l'avait prévenu de l'arrivée de Caridad, il était là, déguisé en idole, pensant sûrement que toutes les femmes se dévouaient encore à lui. Elle savait qu'il y avait eu une liaison entre Pancho et Caridad lorsqu'il était à La Havane, tandis que Celia, sa petite amie de toujours, qu'il allait épouser plus tard, l'attendait ici. Elle ne connaissait pas beaucoup de détails sur les relations avec La Havane et, bien sûr, elle n'en avait parlé à personne, mais elle avait toujours désapprouvé tant de mensonges et de demi-vérités de la part de Pancho. Il était difficile pour Matilde d'admettre que pendant ces années-là, elle était aussi amoureuse de lui. Il est vrai que toutes les filles de son temps étaient amoureuses de Pancho. Il était si beau, il venait si élégamment de Cuba et il dansait si bien ! Dernièrement, depuis que Pancho était devenu veuf, ils se voyaient de temps en temps lors des funérailles ou à la maison de retraite. Il n'arrêtait pas de les emmener tous danser. Tout le monde sauf elle. Bien sûr, elle n'accepterait pas de danser avec lui même si elle était entraînée ! Quand j'étais jeune, j'avais un rêve récurrent. Sans savoir pourquoi, il se retrouva au milieu de la mer, luttant entre des vagues furieuses, et alors qu'il était sur le point de se noyer, il aperçut au loin une plage tranquille, au sable nacré et aux palmiers ondulants. Il se laissa tirer jusqu'à son oreille, au bord de l'évanouissement.Puis Pancho apparut, vêtu d'une guayabera comme lorsqu'il était venu aux festivités de San Ramón, et il la prit par la main pour la sortir de l'eau et la conduire vers l'ombre de la palmeraie. Matilde se blottit dans ses bras et se laissa caresser doucement, jusqu'à se rendre compte qu'elle était complètement nue, sans défense devant son regard lubrique. Elle se réveilla surprise, sentant la brûlure des mains de Pancho sur son corps, et censura le rêve au plus profond de son esprit, pour retrouver son rôle de femme courageuse. C'étaient des fantasmes de son subconscient, dont elle n'allait pas être tenue responsable. Même aujourd'hui, le simple fait de s'en souvenir lui donnait des frissons de honte. Perdue dans ses pensées, elle ne réalisa pas qu'ils annonçaient l'arrivée du vol. Une autre demi-heure s'écoula jusqu'à l'apparition des premiers voyageurs. Un bourdonnement incroyable se forma autour de la porte de sortie. Ceux qui arrivaient se jetaient, hébétés, dans les bras de ceux qui attendaient et il y eut des cris et des lamentations. Allez montrer ! Ils pourraient essayer de maintenir un certain décorum. Apparemment, les Habaneros d’avant arrivaient maintenant un peu épuisés. Comme l’histoire avait changé ! Parfois, il n’y avait pas moyen de perdre du temps pour remettre les choses sur les rails. Tous les frères et sœurs de Matilde avaient également émigré lorsqu'ils étaient jeunes.On ne lui avait pas demandé son avis, il était évident que la sœur cadette devait rester à la maison pour s'occuper des parents et des grands-parents. L'amertume était nouée dans sa poitrine et il ne manquait pas une occasion de la montrer. Au fond, elle savait bien que c'était un esclavage qu'elle s'était imposé, sans que personne ne le lui demande, et que sa prison avait fini par se transformer en un refuge dans lequel elle se cachait du monde. Et maintenant Caridad est apparue. Voilà ! Très brillant n'est pas arrivé. Elle bougea quelque peu désorientée, tirant la valise jusqu'à ce qu'elle la localise. Puis quelque chose d’inattendu s’est produit qui ne lui a pas permis de réagir. Elle se jeta sur lui en pleurant, de sorte qu'ils tombèrent presque tous les deux au sol. Puis, il l'écrasa dans une étreinte sans fin. Lorsqu'il fut enfin capable de se séparer, il fit un geste vers l'endroit où se trouvait Pancho, qui était coincé dans un coin et ne voulait même pas s'approcher. Caridad resta perplexe pendant un moment jusqu'à ce qu'elle le reconnaisse. Et c'était encore le cas avec la pantomime. On le lui jetait autour du cou avec très peu de pudeur. Et il était ravi, yaora. Puis ils restèrent un moment sans savoir quoi dire, jusqu'à ce que Matilde demande : — Tu rentres à la maison avec moi ou tu vas à l'hôtel avec tout le monde ? — J'adorerais rester chez grand-mère.Matilde se retourna et alla grogner vers la sortie : " Ce qu'elle aimerait, ce n'est pas rester chez grand-mère, c'est rester chez grand-mère. Ne soyons pas dupes. Pendant tout le temps où il fallait s'occuper d'elle, la grand-mère ne suscitait pas beaucoup d'intérêt." Pancho s'avança et attrapa la valise. - Dieu merci, il a des roues, pensa Matilde en souriant, sinon il ne bougerait pas.

Traductor.com.ar | ¿Cómo utilizo la traducción de texto gallego-francés?

Asegúrese de cumplir con las reglas de redacción y el idioma de los textos que traducirá. Una de las cosas importantes que los usuarios deben tener en cuenta cuando usan el sistema de diccionario Traductor.com.ar es que las palabras y textos utilizados al traducir se guardan en la base de datos y se comparten con otros usuarios en el contenido del sitio web. Por esta razón, le pedimos que preste atención a este tema en el proceso de traducción. Si no desea que sus traducciones se publiquen en el contenido del sitio web, póngase en contacto con →"Contacto" por correo electrónico. Tan pronto como los textos relevantes serán eliminados del contenido del sitio web.


Política de Privacidad

Los proveedores, incluido Google, utilizan cookies para mostrar anuncios relevantes ateniéndose las visitas anteriores de un usuario a su sitio web o a otros sitios web. El uso de cookies de publicidad permite a Google y a sus socios mostrar anuncios basados en las visitas realizadas por los usuarios a sus sitios web o a otros sitios web de Internet. Los usuarios pueden inhabilitar la publicidad personalizada. Para ello, deberán acceder a Preferencias de anuncios. (También puede explicarles que, si no desean que otros proveedores utilicen las cookies para la publicidad personalizada, deberán acceder a www.aboutads.info.)

Traductor.com.ar
Cambiar pais

La forma más fácil y práctica de traducir texto en línea es con traductor gallego francés. Copyright © 2018-2022 | Traductor.com.ar