gallego

As primeiras fotos que eu vin da Fragachá fíxoas Josefa a mediados dos sesenta, a única vez que veu de vacacións, despois de trinta anos, desde a Arxentina. Son fotos en branco e negro, feitas desde a casa de seu pai, o tío Tomás. A cámara enfoca cara ás outras dúas casas do lugar, nunha chaira á beira do río, entre montañas. A primeira casa está na provincia de Lugo e as outras dúas na da Coruña. O tío Tomás, meu bisavó, xa morrera daquela e Josefa nunca o volvera ver desde a súa partida. Pouco tempo despois desas fotos, a Fragachá quedou sen xente. Eu volvo algunhas veces soa, ou cando nos visita algún parente que chega do estranxeiro, como peregrinación ás orixes. Se hoxe me situase no mesmo lugar onde se tomaron as fotos xa non vería nada igual. O panorama agóchase tras un manto vexetal e as casas perderon o horizonte. As terras están inzadas de eucaliptos e rodeadas de eólicos zoadores (curiosamente á Fragachá nunca chegou a luz eléctrica). Algunhas uces e xestas pudias pelexan en combate desigual contra a invasión dun bosque sen paxaros. Pouco ten que ver esta paisaxe coa foto antiga e co meu recordo. Intento localizar os sitios coñecidos. Guíome polo río Eume (nós chamabámoslle o río Grande), no fondal do lugar e polos picoutos dos arredores. O Carrizal, do outro lado do río, o Penido, o Serrón, a Cacheira, os Furados, o Bidueiral. Hai un regato pequeno que divide as dúas provincias antes de desembocar no Eume. Sobre el estaba a Pontiga, onde nos poñiamos os nenos para contar as ovellas cando volvían do monte. Un ritual iniciático consistía en poñer un pé en cada provincia e guindar unha pedra ata unha terceira parroquia, para probar que xa tiñamos forza suficiente para traspoñer o río Eume. Aínda segue en pé o muiño, que conserva en bo estado a moega e o rodicio. Moitas outras das miñas referencias desapareceron. Nin rastro do lavadoiro, da fonte ou da xunqueira que había ao redor. A auga debeuse de cansar de ser inútil e colleu outros camiños. O tío Tomás viviu alí cen anos. Durante ese século reinaron catro monarcas diferentes, houbo unha Revolución Gloriosa, unha Rexencia, dúas Repúblicas e unha ditadura. Pero nada diso alterou gran cousa a situación de escaseza que sempre padeceu. Tomás naceu a mediados do século XIX, nos anos da fame e volvería aturar outros moitos ao longo da súa vida. Naquel tempo, as fortes chuvias caídas durante dous veráns consecutivos causaran a perda das colleitas, xa de por si escasas. Choveu tanto que a miseria veu nadando, dicíase. Nin sequera lles quedaba froito para a semente. Por se fose pouco, unha guerra nun lugar improbable chamado Crimea disque repercutira no prezo nacional dos cereais. A guerra provocara o peche dos portos de Odesa e Sebastopol, que daban saída aos cereais rusos e España aproveitara para exportar os seus, ocasionando unha carestía no país. A Fragachá de Baixo quedaba illada do mundo, pero non se libraba das repercusións negativas do que ocorrera na outra esquina do planeta. A súa era unha economía de subsistencia que lles daba o xusto para comer. Nesa época animáronse a plantar máis patacas, que soportaban mellor a auga que os cereais, pero que aínda arrastraban a fama de comida para os porcos. Disque durante eses anos nin sequera pasaron por alí os fideeiros ambulantes, que chegaban ao final do verán desde a Maragatería e representaban unha diversión para os pequenos aos que lles permitían tender a secar, en varas de abeleira, os fíos longuísimos que saían da máquina. Facían, en cada casa que os solicitaba, pasta de fideos e macarróns, en xeral con fariña de centeo e algúns a base de trigo para a sopa do patrón, que caía polo San Miguel. Nas terras do interior a situación era precaria, pero noutros lados aínda era peor. Pola Fragachá pasaban os pobres habituais, os que sempre seguían as mesmas rutas e adoitaban vir os mesmos días da semana. Eran ben acollidos, dábaselles unha cunca de caldo e casa cuberta. Traían noticias de lonxe ou pequenos encargos da vila e daban conversación. A fame deses anos obrigara a que outra moita xente, con máis posibles, saíse tamén aos camiños en busca de comida, que podían pagar con cartos ou a cambio de pequenos obxectos. Chegaban desde a Mariña e, ao contrario dos pobres fixos, eran recibidos con reticencia xa que se sabía que na zona de Viveiro había andazo dunhas enfermidades contaxiosas que, na montaña, soaban a palabras estranxeiras: cólera e tifo. O único feito de ser xente coñecida servía de antídoto contra as epidemias. Os xornais da época, que nunca se lerían naquel recanto, falaban dos prodixios científicos exhibidos na Primeira Exposición Universal de Londres ou da subida ao poder, en Francia, do Emperador Napoleón III. En Boston, Isaac Singer presentara a patente dunha máquina de coser e un tal Herman Melville publicara Moby Dick. A pesar da escaseza, Tomás medrou san e resultou un mozo lanzal e garrido, moi solicitado. Non perdía fía, festa nin esfolla nos arredores, onde tiña moito éxito porque cantaba moi ben. Logo botou moza formal. Cando xa ían casar tiveron un enfado por algún motivo que nunca confesaron. A noiva, que estaba encinta de seis meses, deixouno plantado e anularon o casamento, aínda que seguiron mantendo toda a vida unhas relacións cordiais. Tomás sempre tratou a María Antoña, a nena que naceu, como a súa “filla por tras a igrexa”. Cada un deles formou unha familia máis tarde, por separado, e seguíronse tratando como parentes. O meu bisavó casou con Rosaria e tiveron seis fillos. Hoxe a que foi a súa casa, o mesmo que as outras dúas, está esfarelada e médranlle as silveiras no interior. Hai anos que non entro por medo aos derrubamentos. Polo vertedoiro albisco a cociña, o celeiro e o unllar, o escano tras a lareira. O lume morto. Se me concentro ben, podo sentir o cheiro a café, do que o tío Tomás traía da vila envolto en papel de estraza, coma un tesouro que había que dosificar: “Dez onzas de café. Do bo!”. Aproveitábase borra tras borra, remexendo cun tizón, ata que rebordaba a pota. As escaleiras gardan as pegadas dos que faltan e a través das táboas do sobrado podo albiscar as paredes escarapeladas do cuarto que conservan unha greca de cor anil. A moa de afiar e a ingre aínda están no alboio e na palleira quedan restos do tear. Vestixios de varias xeracións. Tomás exercía diversos oficios, ademais do de labrador. Traballou nas minas de ferro de Xelgaiz, onde extraían mineral para a fundición de Muras, vencellada á de Sargadelos. Tiña un torno de ballesta no que facía cuncas e copetes durante as noites de inverno. Chegado o día, metía a súa produción nas alforxas da besta e íaa vender ás feiras da contorna. Tamén era zoqueiro e facía carbón de leña de toxo, para consumo dunha pequena forxa na que fabricaba os apeiros de labranza propios. Con todo iso ía compoñendo a economía familiar. Dous dos seus fillos, Marcelino e José, emigraron a Cuba sendo uns adolescentes, a finais do século XIX. Josefa era a máis pequena e aínda non nacera cando eles marcharon. Nunca chegou a coñecer seus irmáns americanos. Só de vez en cando recibían unha carta informando dalgunha voda e de como ía medrando a familia do estranxeiro. Sería moito máis tarde, xa casada e con catro nenos, cando Josefa emigraría á Arxentina, para reunirse co seu home. Tomás e Rosaria nunca máis volverían ver a ningún dos seus fillos emigrantes. Era unha ferida permanente, pero o que xamais superaron foi a separación dos netos que se criaran con eles. Marcelino e José foron parar a unhas minas de carbón en Santiago de Cuba. Durante a primeira guerra mundial, chegaron por alí uns americanos en busca de man de obra vigorosa para as súas minas, porque os traballadores nacionais foran chamados a filas. Os irmáns viaxaron a Wyoming, cun mellor salario, e traballaron alí durante algúns anos.

francés

Les premières photos que j'ai vues de Fragachá ont été prises par Josefa au milieu des années soixante, la seule fois où elle est venue en vacances, après trente ans, d'Argentine. Ce sont des photos en noir et blanc, prises depuis la maison de son père, oncle Tomás. La caméra se concentre sur les deux autres maisons du lieu, dans une plaine au bord de la rivière, entre les montagnes. La première maison se trouve dans la province de Lugo et les deux autres à La Corogne. Oncle Tomás, mon arrière-grand-père, était déjà décédé et Josefa ne l'avait plus jamais revu depuis son départ. Peu de temps après ces photos, Fragachá était à court de monde. Il m'arrive de revenir seul, ou lorsqu'un proche de l'étranger nous rend visite, en pèlerinage aux origines. Si je me trouvais aujourd’hui à l’endroit même où les photos ont été prises, je ne verrais rien de pareil. La vue est cachée derrière un tapis de végétation et les maisons ont perdu de vue l'horizon. Le terrain est couvert d'eucalyptus et entouré d'éoliennes (curieusement, la lumière électrique n'est jamais arrivée à Fragachá). Certains uces et pudia se battent dans un combat inégal contre l'empiétement d'une forêt sans oiseaux. Ce paysage n'a pas grand chose à voir avec l'ancienne photo et mon souvenir. J'essaie de localiser les sites connus. Il m'a guidé le long de la rivière Eume (nous l'appelions le Rio Grande), au pied de la place et à travers les zones boisées environnantes.Le Carrizal, de l'autre côté du fleuve, le Penido, le Serrón, le Cacheira, les Furados, le Bidueiral. Il y a un petit ruisseau qui divise les deux provinces avant de se jeter dans l'Eume. Là-dessus se trouvait Pontiga, où nous, les enfants, nous tenions debout pour compter les moutons lorsqu'ils revenaient de la montagne. Un rituel d'initiation consistait à poser un pied dans chaque province et à lever une pierre vers une troisième paroisse, pour prouver que l'on avait déjà assez de force pour traverser la rivière Eume. Le moulin est toujours debout, avec la trémie et la roue en bon état. Beaucoup d’autres de mes références ont disparu. Pas une trace du lavoir, de la fontaine ou des roseaux qui se trouvaient aux alentours. L'eau a dû en avoir assez d'être inutile et prendre d'autres chemins. L'oncle Tomás y a vécu cent ans. Au cours de ce siècle, quatre monarques différents ont régné, il y a eu une Glorieuse Révolution, une Régence, deux Républiques et une dictature. Mais rien de tout cela n’a beaucoup changé la situation de pénurie dont nous souffrons depuis toujours. Tomás est né au milieu du XIXe siècle, dans les années de famine et il en arrêtera bien d'autres tout au long de sa vie. A cette époque, les fortes pluies tombées pendant deux étés consécutifs avaient causé la perte des récoltes, déjà rares. Il pleuvait tellement que la misère arrivait, disait-on. Il ne leur restait même plus de fruits pour les graines.Comme si cela ne suffisait pas, une guerre dans un endroit improbable appelé Crimée a eu un impact sur le prix national des céréales. La guerre avait provoqué la fermeture des ports d'Odessa et de Sébastopol, laissant la place aux céréales russes, et l'Espagne en avait profité pour exporter les siennes, provoquant une pénurie dans le pays. La Fragachá de Baixo était isolée du monde, mais elle n'était pas exempte des répercussions négatives de ce qui s'était passé à l'autre coin de la planète. Leur économie était de subsistance et leur donnait juste assez à manger. A cette époque, on les incitait à planter davantage de pommes de terre, qui résistent mieux à l'eau que les céréales, mais qui restent néanmoins réputées comme aliment pour porcs. Durant ces années-là, les nouilles de voyage ne passaient même pas, arrivant à la fin de l'été de la Maragatería et représentant un plaisir pour les plus petits qui pouvaient sécher, sur des bâtonnets de noisettes, les très longs fils qui sortaient. de la machine. Ils préparaient, dans chaque maison qui en faisait la demande, des pâtes aux nouilles et aux macaronis, généralement avec de la farine de seigle et un peu de blé pour la soupe du saint patron, qui tombait à San Miguel. Dans l’arrière-pays, la situation était précaire, mais ailleurs elle était encore pire.Les pauvres habituels passaient par Fragachá, ceux qui suivaient toujours les mêmes itinéraires et venaient les mêmes jours de la semaine. Ils furent bien reçus, on leur donna un bol de bouillon et la maison fut couverte. Ils apportaient des nouvelles de loin ou de petites courses du village et engageaient la conversation. La famine de ces années-là avait obligé beaucoup d'autres personnes, autant que possible, à parcourir également les routes à la recherche de nourriture, qu'elles pouvaient payer avec de l'argent ou en échange de petits objets. Ils arrivaient de la Marine et, contrairement aux pauvres réguliers, ils furent reçus avec réticence car on savait que dans la région de Viveiro existaient des maladies contagieuses qui, dans les montagnes, sonnaient comme des mots étrangers : choléra et typhus. Le simple fait d’être connu servait d’antidote aux épidémies. Les journaux de l'époque, qu'on ne lirait jamais dans ce coin, parlaient des prodiges scientifiques exposés lors de la Première Exposition Universelle de Londres ou de l'arrivée au pouvoir, en France, de l'empereur Napoléon III. A Boston, Isaac Singer avait déposé un brevet pour une machine à coudre et un certain Herman Melville avait publié Moby Dick. Malgré la pénurie, Tomás a grandi en bonne santé et s'est révélé être un jeune homme fort et musclé, très demandé. Il n'a pas perdu un fil, une fête ou une peau dans les environs, où il a eu beaucoup de succès car il chantait très bien. Puis il a jeté une petite amie formelle.Quand ils allaient se marier, ils avaient une rancune pour une raison qu'ils n'ont jamais avoué. La mariée, enceinte de six mois, l'a quitté et ils ont annulé le mariage, même s'ils ont continué à entretenir une relation cordiale tout au long de leur vie. Tomás a toujours traité María Antoña, la fille qui était née, comme sa « fille derrière l'église ». Chacun d’eux forma plus tard une famille, séparément, et continua à être traité comme des parents. Mon arrière-grand-père a épousé Rosaria et ils ont eu six enfants. Aujourd'hui, celle qui était sa maison, comme les deux autres, s'effondre et les buissons poussent à l'intérieur. Je n'y suis pas entré depuis des années par peur des effondrements. A travers la décharge, je peux voir la cuisine, la grange et la grange, le siège derrière la cheminée. Le feu mort Si je me concentre bien, je peux sentir le café que l'oncle Tomás a ramené du village enveloppé dans du papier de soie, comme un trésor qu'il fallait doser : "Dix onces de café. Bien!" Versez après versez, en remuant avec un brandon, jusqu'à ce que le pot déborde. Les escaliers gardent les empreintes des disparus et à travers le plancher, j'aperçois les murs festonnés de la pièce qui conservent une Grèce de couleur indigo. La meule et l'ingre sont encore dans l'alboio et dans la botte de foin il y a des restes du métier à tisser. Traces de plusieurs générations.Tomás exerçait divers métiers, en plus de celui d'agriculteur. Il travaillait dans les mines de fer de Xelgaiz, où l'on extrayait du minerai pour la fonderie de Muras, liée à celle de Sargadelos. Il possédait un tour à arbalète sur lequel il fabriquait des bols et des pompons pendant les nuits d'hiver. Le jour venu, il mettait sa production dans les sacoches de la bête et allait la vendre dans les foires de la région. Il était également cordonnier et fabriquait du charbon de bois à partir d'ajoncs, qu'il utilisait dans une petite forge où il fabriquait ses propres outils agricoles. Avec tout cela, il constituait l’économie familiale. Deux de ses enfants, Marcelino et José, ont émigré à Cuba alors qu'ils étaient adolescents, à la fin du XIXe siècle. Josefa était la plus jeune et n'était pas encore née quand ils sont partis. Il n'a jamais connu ses frères américains. Seulement de temps en temps, ils recevaient une lettre les informant d'un mariage et de l'agrandissement de la famille étrangère. Ce sera beaucoup plus tard, déjà mariée et mère de quatre enfants, que Josefa émigrera en Argentine pour rencontrer son mari. Tomás et Rosaria ne reverront plus jamais aucun de leurs enfants émigrés. C'était une blessure permanente, mais ce dont ils ne se sont jamais remis, c'est la séparation d'avec les petits-enfants qui avaient grandi avec eux. Marcelino et José sont allés s'arrêter dans des mines de charbon de Santiago de Cuba.Pendant la Première Guerre mondiale, certains Américains sont arrivés là-bas à la recherche d'une main d'œuvre vigoureuse pour leurs mines, car les ouvriers nationaux avaient été mobilisés. Les frères se rendirent au Wyoming, avec un meilleur salaire, et y travaillèrent pendant quelques années.

Traductor.com.ar | ¿Cómo utilizo la traducción de texto gallego-francés?

Asegúrese de cumplir con las reglas de redacción y el idioma de los textos que traducirá. Una de las cosas importantes que los usuarios deben tener en cuenta cuando usan el sistema de diccionario Traductor.com.ar es que las palabras y textos utilizados al traducir se guardan en la base de datos y se comparten con otros usuarios en el contenido del sitio web. Por esta razón, le pedimos que preste atención a este tema en el proceso de traducción. Si no desea que sus traducciones se publiquen en el contenido del sitio web, póngase en contacto con →"Contacto" por correo electrónico. Tan pronto como los textos relevantes serán eliminados del contenido del sitio web.


Política de Privacidad

Los proveedores, incluido Google, utilizan cookies para mostrar anuncios relevantes ateniéndose las visitas anteriores de un usuario a su sitio web o a otros sitios web. El uso de cookies de publicidad permite a Google y a sus socios mostrar anuncios basados en las visitas realizadas por los usuarios a sus sitios web o a otros sitios web de Internet. Los usuarios pueden inhabilitar la publicidad personalizada. Para ello, deberán acceder a Preferencias de anuncios. (También puede explicarles que, si no desean que otros proveedores utilicen las cookies para la publicidad personalizada, deberán acceder a www.aboutads.info.)

Traductor.com.ar
Cambiar pais

La forma más fácil y práctica de traducir texto en línea es con traductor gallego francés. Copyright © 2018-2022 | Traductor.com.ar