gallego

Marcelino regresou máis tarde a Cuba, onde deixara a súa muller Esperanza, pero xa non volveu ás minas, senón que se empregou nun almacén de coloniais na Habana. Antes e despois da súa aventura americana, Marcelino foi membro activo de sociedades de instrución e beneficencia para mellorar a situación dos seus compatriotas, construíndo escolas e centros sociais na súa terra. José quedou en Estados Unidos, casou con Elisabeth e asentouse en Colorado para sempre. Harold, o maior dos seus fillos, morreu na guerra de Corea, como soldado americano, nunha intervención dun bombardeiro soviético. De novo, unha conexión inverosímil. Un bater de ás dun avión sobre o mar de Xapón causou un tsunami de tristeza na Fragachá de Baixo. Mentres tanto, en Bos Aires, os netos de Tomás e Rosaria falábanlles aos seus amigos das marabillas que deixaran na Fragachá. O muiño, as figueiras, as maceiras bravas, o monte Carrizal, coroado de penedos de seixo, como unha gran besta deitada que defendía o lugar de todos os perigos. E por suposto un río que era moito máis grande que o Río de la Plata, o río Eume. Eles tamén cultivaron a nostalxia e escribíanlles aos avós longas cartas que os facían chorar. Rosaria morreu antes que Tomás, que xa se convertera daquela para todos no tío Tomás, unha voz chea de alegría e humor, escoitada pola mocidade que se xuntaba ao seu redor na bodega do torno, para oílo contar historias da súa xuventude ás que lles engadía algo de fantasía. O meu bisavó coñeceu verdadeiros prodixios debidos ao avances dos tempos, como a aparición das máquinas de mallar ou o cambio do arado romano polo de ferro. As primeiras fábricas da luz que se instalaron á beira do río aseguraban que co tempo habían levar a electricidade a todas as casas, cousa que el non vería. Outro fenómeno asombroso fora o cinematógrafo que instalaban nos salóns de baile os días das feiras. Tomás puidera ver alí películas, primeiro mudas e despois faladas, que ocorrían en América e custáballe imaxinar os seus fillos vivindo daquela maneira. Cousas do demo! como ben dicía o cura. Porén, o verdadeiro milagre foi terreal: a penicilina, que lle salvou un bisneto enfermo de meninxite. Así e todo, algunhas das súas fantasías, que evidenciaban as vidas regaladas do alén mar, nunca foron posibles. Unha era sentar no alboio, ás tardiñas, nunha “cadeira de pata redonda” para ver o solpor sobre o Carrizal. Nunca unha bambeeira chegou ata alí. Desde que un habaneiro da Mariña empezara a vir por Muras ao volante dun Dion Burton, amarelo e negro, o tío Tomás soñara con poder ir á feira en coche, coma un señor. Os coches modernizáronse e os tempos melloraron, pero cando foi posible construír unha estrada que lle chegase á porta da casa, alí xa non quedaba ninguén. A Fragachá sempre foi o meu paraíso perdido, onde eu volvía pasar as vacacións á casa da miña avoa. Aínda hoxe me presta ir, a pesar das dificultades para chegar e da invasión de eucaliptos. Agora na aira a vexetación domeou as laxes e borrou os límites. Brotan palabras esquecidas. Vincallo, meda, mollo, viorto, cenceno… No lousado do forno sobrevive unha pota vermella enferruxada, onde a avoa plantaba, nunha mestura de terra e bosta, a herba das cortaduras. Era remedio milagroso para calquera ferida, física ou moral. Ao pé das ruínas do hórreo resiste unha pereira brava e un abruñeiro. Os loureiros que protexían a casa do Nordés son agora xigantes e non teñen lorbagas coma antes. Non sei se será por culpa dos eucaliptos. Marcelino regresou máis tarde a Cuba, onde deixara a súa muller Esperanza, pero xa non volveu ás minas, senón que se empregou nun almacén de coloniais na Habana. Antes e despois da súa aventura americana, Marcelino foi membro activo de sociedades de instrución e beneficencia para mellorar a situación dos seus compatriotas, construíndo escolas e centros sociais na súa terra. José quedou en Estados Unidos, casou con Elisabeth e asentouse en Colorado para sempre. Harold, o maior dos seus fillos, morreu na guerra de Corea, como soldado americano, nunha intervención dun bombardeiro soviético. De novo, unha conexión inverosímil. Un bater de ás dun avión sobre o mar de Xapón causou un tsunami de tristeza na Fragachá de Baixo. Mentres tanto, en Bos Aires, os netos de Tomás e Rosaria falábanlles aos seus amigos das marabillas que deixaran na Fragachá. O muiño, as figueiras, as maceiras bravas, o monte Carrizal, coroado de penedos de seixo, como unha gran besta deitada que defendía o lugar de todos os perigos. E por suposto un río que era moito máis grande que o Río de la Plata, o río Eume. Eles tamén cultivaron a nostalxia e escribíanlles aos avós longas cartas que os facían chorar. Rosaria morreu antes que Tomás, que xa se convertera daquela para todos no tío Tomás, unha voz chea de alegría e humor, escoitada pola mocidade que se xuntaba ao seu redor na bodega do torno, para oílo contar historias da súa xuventude ás que lles engadía algo de fantasía. O meu bisavó coñeceu verdadeiros prodixios debidos ao avances dos tempos, como a aparición das máquinas de mallar ou o cambio do arado romano polo de ferro. As primeiras fábricas da luz que se instalaron á beira do río aseguraban que co tempo habían levar a electricidade a todas as casas, cousa que el non vería. Outro fenómeno asombroso fora o cinematógrafo que instalaban nos salóns de baile os días das feiras. Tomás puidera ver alí películas, primeiro mudas e despois faladas, que ocorrían en América e custáballe imaxinar os seus fillos vivindo daquela maneira. Cousas do demo! como ben dicía o cura. Porén, o verdadeiro milagre foi terreal: a penicilina, que lle salvou un bisneto enfermo de meninxite. Así e todo, algunhas das súas fantasías, que evidenciaban as vidas regaladas do alén mar, nunca foron posibles. Unha era sentar no alboio, ás tardiñas, nunha “cadeira de pata redonda” para ver o solpor sobre o Carrizal. Nunca unha bambeeira chegou ata alí. Desde que un habaneiro da Mariña empezara a vir por Muras ao volante dun Dion Burton, amarelo e negro, o tío Tomás soñara con poder ir á feira en coche, coma un señor. Os coches modernizáronse e os tempos melloraron, pero cando foi posible construír unha estrada que lle chegase á porta da casa, alí xa non quedaba ninguén. A Fragachá sempre foi o meu paraíso perdido, onde eu volvía pasar as vacacións á casa da miña avoa. Aínda hoxe me presta ir, a pesar das dificultades para chegar e da invasión de eucaliptos. Agora na aira a vexetación domeou as laxes e borrou os límites. Brotan palabras esquecidas. Vincallo, meda, mollo, viorto, cenceno… No lousado do forno sobrevive unha pota vermella enferruxada, onde a avoa plantaba, nunha mestura de terra e bosta, a herba das cortaduras. Era remedio milagroso para calquera ferida, física ou moral. Ao pé das ruínas do hórreo resiste unha pereira brava e un abruñeiro. Os loureiros que protexían a casa do Nordés son agora xigantes e non teñen lorbagas coma antes. Non sei se será por culpa dos eucaliptos.

francés

Marcelino est ensuite retourné à Cuba, où il avait quitté sa femme Esperanza, mais il n'est pas retourné aux mines, mais a plutôt accepté un emploi dans un entrepôt colonial à La Havane. Avant et après son aventure américaine, Marcelino a été un membre actif d'associations éducatives et caritatives pour améliorer la situation de ses compatriotes, construisant des écoles et des centres sociaux dans son pays. José reste aux États-Unis, épouse Elisabeth et s'installe définitivement dans le Colorado. Harold, l'aîné de ses enfants, est mort pendant la guerre de Corée, en tant que soldat américain, lors de l'intervention d'un bombardier soviétique. Encore une fois, un lien improbable. Un battement d'ailes d'un avion au-dessus de la mer du Japon a provoqué un tsunami de tristesse à Fragachá de Baixo. Pendant ce temps, à Buenos Aires, les petits-enfants de Tomás et Rosaria racontaient à leurs amis les merveilles qu'ils avaient laissées à Fragachá. Le moulin, les figuiers, les pommiers sauvages, le mont Carrizal, couronné de falaises de galets, comme une grande bête couchée qui défendait le lieu de tous les dangers. Et bien sûr, une rivière bien plus grande que le Río de la Plata, la rivière Eume. Ils cultivaient également la nostalgie et écrivaient à leurs grands-parents de longues lettres qui les faisaient pleurer.Rosaria est morte avant Tomás, qui était déjà devenu l'oncle Tomás pour tout le monde, une voix pleine de joie et d'humour, entendue par les jeunes qui se rassemblaient autour de lui dans la cave du tour, pour l'entendre raconter des histoires de sa jeunesse auxquelles il j'ai ajouté quelque chose de fantastique Mon arrière-grand-père a connu de véritables miracles dus au progrès des temps, comme l'apparition des machines à tricoter ou le changement de la charrue romaine par celle en fer. Les premières usines d'éclairage installées sur les rives du fleuve assuraient qu'avec le temps elles apporteraient l'électricité à toutes les maisons, qu'il ne verrait pas. Un autre phénomène étonnant avait été le cinématographe installé dans les salles de bal les jours de foire. Tomás avait pu y voir des films, d'abord muets puis parlants, qui se déroulaient en Amérique et il lui était difficile d'imaginer ses enfants vivre de cette façon. Des choses du diable ! comme l'a dit le curé. Mais le vrai miracle était terrestre : la pénicilline, qui sauva un arrière-petit-fils atteint de méningite. Néanmoins, certains de ses fantasmes, qui montraient les vies données à l’étranger, n’ont jamais été réalisables. L'une d'elles consistait à s'asseoir dans l'alboio, le soir, sur une "chaise aux pieds ronds" pour admirer le coucher de soleil sur le Carrizal. Un plombier n’est jamais arrivé.Depuis qu'un Habanero de la Marine arrivait à Muras au volant d'un Dion Burton jaune et noir, l'oncle Tomás rêvait de pouvoir se rendre à la foire en voiture, comme un gentleman. Les voitures ont été modernisées et les temps se sont améliorés, mais lorsqu'il a été possible de construire une route qui atteignait la porte d'entrée, il ne restait plus personne. Fragachá a toujours été mon paradis perdu, où je passais les vacances chez ma grand-mère. J'ai encore envie d'y aller aujourd'hui, malgré les difficultés pour y arriver et l'invasion des eucalyptus. Désormais, dans l'air, la végétation a apprivoisé les dalles et effacé les limites. Des mots oubliés surgissent. Vincallo, meda, mollo, viorto, cenceno... Un pot rouge et rouillé survit sur la dalle du four, où la grand-mère plantait, dans un mélange de terre et de fumier, l'herbe des boutures. C'était un remède miraculeux à toute blessure, physique ou morale. Au pied des ruines de la grange, se dressent un poirier sauvage et un mûrier. Les lauriers qui protégeaient la maison des Nordés sont désormais des géants et n'ont plus de lorbagas comme avant. Je ne sais pas si ce sera à cause des eucalyptus. Marcelino est ensuite retourné à Cuba, où il avait quitté sa femme Esperanza, mais il n'est pas retourné aux mines, mais a plutôt accepté un emploi dans un entrepôt colonial à La Havane.Avant et après son aventure américaine, Marcelino a été un membre actif d'associations éducatives et caritatives pour améliorer la situation de ses compatriotes, construisant des écoles et des centres sociaux dans son pays. José reste aux États-Unis, épouse Elisabeth et s'installe définitivement dans le Colorado. Harold, l'aîné de ses enfants, est mort pendant la guerre de Corée, en tant que soldat américain, lors de l'intervention d'un bombardier soviétique. Encore une fois, un lien improbable. Un battement d'ailes d'un avion au-dessus de la mer du Japon a provoqué un tsunami de tristesse à Fragachá de Baixo. Pendant ce temps, à Buenos Aires, les petits-enfants de Tomás et Rosaria racontaient à leurs amis les merveilles qu'ils avaient laissées à Fragachá. Le moulin, les figuiers, les pommiers sauvages, le mont Carrizal, couronné de falaises de galets, comme une grande bête couchée qui défendait le lieu de tous les dangers. Et bien sûr, une rivière bien plus grande que le Río de la Plata, la rivière Eume. Ils cultivaient également la nostalgie et écrivaient à leurs grands-parents de longues lettres qui les faisaient pleurer.Rosaria est morte avant Tomás, qui était déjà devenu l'oncle Tomás pour tout le monde, une voix pleine de joie et d'humour, entendue par les jeunes qui se rassemblaient autour de lui dans la cave du tour, pour l'entendre raconter des histoires de sa jeunesse auxquelles il j'ai ajouté quelque chose de fantastique Mon arrière-grand-père a connu de véritables miracles dus au progrès des temps, comme l'apparition des machines à tricoter ou le changement de la charrue romaine par celle en fer. Les premières usines d'éclairage installées sur les rives du fleuve assuraient qu'avec le temps elles apporteraient l'électricité à toutes les maisons, qu'il ne verrait pas. Un autre phénomène étonnant avait été le cinématographe installé dans les salles de bal les jours de foire. Tomás avait pu y voir des films, d'abord muets puis parlants, qui se déroulaient en Amérique et il lui était difficile d'imaginer ses enfants vivre de cette façon. Des choses du diable ! comme l'a dit le curé. Mais le vrai miracle était terrestre : la pénicilline, qui sauva un arrière-petit-fils atteint de méningite. Néanmoins, certains de ses fantasmes, qui montraient les vies données à l’étranger, n’ont jamais été réalisables. L'une d'elles consistait à s'asseoir dans l'alboio, le soir, sur une "chaise aux pieds ronds" pour admirer le coucher de soleil sur le Carrizal. Un plombier n’est jamais arrivé.Depuis qu'un Habanero de la Marine arrivait à Muras au volant d'un Dion Burton jaune et noir, l'oncle Tomás rêvait de pouvoir se rendre à la foire en voiture, comme un gentleman. Les voitures ont été modernisées et les temps se sont améliorés, mais lorsqu'il a été possible de construire une route qui atteignait la porte d'entrée, il ne restait plus personne. Fragachá a toujours été mon paradis perdu, où je passais les vacances chez ma grand-mère. J'ai encore envie d'y aller aujourd'hui, malgré les difficultés pour y arriver et l'invasion des eucalyptus. Désormais, dans l'air, la végétation a apprivoisé les dalles et effacé les limites. Des mots oubliés surgissent. Vincallo, meda, mollo, viorto, cenceno... Un pot rouge et rouillé survit sur la dalle du four, où la grand-mère plantait, dans un mélange de terre et de fumier, l'herbe des boutures. C'était un remède miraculeux à toute blessure, physique ou morale. Au pied des ruines de la grange, se dressent un poirier sauvage et un mûrier. Les lauriers qui protégeaient la maison des Nordés sont désormais des géants et n'ont plus de lorbagas comme avant. Je ne sais pas si ce sera à cause des eucalyptus.

Traductor.com.ar | ¿Cómo utilizo la traducción de texto gallego-francés?

Asegúrese de cumplir con las reglas de redacción y el idioma de los textos que traducirá. Una de las cosas importantes que los usuarios deben tener en cuenta cuando usan el sistema de diccionario Traductor.com.ar es que las palabras y textos utilizados al traducir se guardan en la base de datos y se comparten con otros usuarios en el contenido del sitio web. Por esta razón, le pedimos que preste atención a este tema en el proceso de traducción. Si no desea que sus traducciones se publiquen en el contenido del sitio web, póngase en contacto con →"Contacto" por correo electrónico. Tan pronto como los textos relevantes serán eliminados del contenido del sitio web.


Política de Privacidad

Los proveedores, incluido Google, utilizan cookies para mostrar anuncios relevantes ateniéndose las visitas anteriores de un usuario a su sitio web o a otros sitios web. El uso de cookies de publicidad permite a Google y a sus socios mostrar anuncios basados en las visitas realizadas por los usuarios a sus sitios web o a otros sitios web de Internet. Los usuarios pueden inhabilitar la publicidad personalizada. Para ello, deberán acceder a Preferencias de anuncios. (También puede explicarles que, si no desean que otros proveedores utilicen las cookies para la publicidad personalizada, deberán acceder a www.aboutads.info.)

Traductor.com.ar
Cambiar pais

La forma más fácil y práctica de traducir texto en línea es con traductor gallego francés. Copyright © 2018-2022 | Traductor.com.ar